شعر سروده می‌شود تا خوانده شود، اما ترانه برای شنیدن و زمزمه شدن سروده می‌شود. این تفاوت البته در زبان و نحوۀ بیان هم میان شعر و ترانه وجود دارد. می‌توان گفت که ترانه یک قالب شعری نیست، گونۀ مستقلی از ادبیات است که خود از قالب‌های گوناگون شعری بهره می‌برد.

ترانه زبان حال دل است. زبانی که گاه به آداب و ترتیب شعر مقید نیست و در همنشینی با موسیقی بیشتر می‌گنجد و می‌نشیند تا در چهارچوبهای شعر. شاید به همین دلیل است که گاه ابتدا موسیقی نوشته می‌شود و سپس ترانه بر پایۀ ملودی آن آفریده می‌شود. دلِ شیدایِ رمیدۀ عاشق، زبانی جز ترانه نمی‌شناسد و آنچه می‌خواهد و آنچه بر او گذشته را در کلمات می نشاند. کلماتی که آنگونه که خود می‌پسندند، هم‌نشین می‌شوند و گاه در هر بیت وزنی جداگانه می‌سازند.

در بخش ترانه جشنوارۀ امسال ما به دنبال چنین ترانه‌هایی هستیم. ترانه‌هایی که زبانِ گویای ما باشند؛ در گفتگو و شرح فراقِ از او.

از او که انسانِ‌تمام است و تمامِ تمنای دلِ عاشق.

از او که خواسته نمی‌شود جز زمانی که خود را شناخته باشیم و بدانیم کجای این جهانیم و برای چه هدفی؟

جالب اینجاست که حتی نادانسته‌ترین تمناهای دلِ ما برای هر چه بیشتر دانستن، هرچه بیشتر داشتن و هر چه بهتر بودن نیز تمنای نزدیک شدن به اوست. حتی اگر او را نشناسیم و ندانیم. چون او شبیه‌ترینِ به وجود بی‌نهایت است و ما همواره در جستجوی بی‌نهایت بودن سرگردانیم. پس ترانه می‌تواند زبان حال تمامی انسان‌ها شود. تمامی انسان‌ها که به دنبال رسیدن به چیزی در تقلایند. ترانه می‌تواند دست مخاطب را بگیرد، والاترین و بزرگ‌ترین هدف را نشان دهد. و او را که الگوی مسیر انسانِ تنهاست بنمایاند. ترانه می‌تواند زمزمه تنهایی‌های ما باشد. به شرط آنکه بتواند پاسخی داشته باشد برای سوالهای بی‌پاسخ در گلو مانده.