تصویرسازی روایی معمولا از کنار هم قرار گرفتن چند فریم مختلف که خط سیری مشخص را دنبال می‌کنند، تشکیل شده است. در واقع تصویرگر اینجا تنها از مهارت‌های فنی بهره ‌نمی‌برد، بلکه مؤلفی است که داستانی را می‌پردازد و برای بیننده بازگو می‌کند. هرچند که یک داستان می‎‌تواند مانند یک عکس در یک فریم روایت شود.

در تصویرسازی تجسمی هنرمند مفهوم مورد نظر خود را در قالب یک فرم بصری بیان می‌کند و تمامی آنچه که می‌خواهد به مخاطب منتقل کند، با آفرینش تصویری واحد یا حتی به واسطۀ سفیدخوانی بیان می‌کند. تصویری که نمایانگر یک مفهوم است. مانند تماشای پرواز پرندگان که اوج و صعود را به ذهن می‌رساند و یا تصویری از سقوط آدمی که می‌تواند هم‌زمان نمایانگر هبوط و یا مرگ باشد.

بزرگ‌ترین تفاوت تصویرگری با نقاشی هدفی است که پشت روایت آن پنهان است و مفهومی که هنرمند قصد اشتراک آن با مخاطب را دارد. هنرمند تصویرگر می‌تواند با استفاده از قدرت خلاقۀ تجسم خود مخاطب را به سفر خیال ببرد و با بهره‌گیری از این قدرت فطری، مخاطبان را با هدف خود همراه کند.

سوال و درونمایۀ مورد نظر ما در جشنواره انسانِ‌تمام پاسخ به این پرسش همگانی است که انسانِ‌تمام کیست؟ نقش او در زندگی  ما چیست؟ و چگونه می‌تواند ما را در مسیر رشد هدایت کند؟ اصلا چرا زندگی ما به حضور او وابسته است؟ نقش انسان کامل در تکامل انسانی بشر چیست؟

هنرمندان تصویرگر برای رسیدن به پاسخ این پرسش‌ها می‌توانند از مقالۀ راهنما کمک بگیرند و با روایت خویش از این پاسخ آثاری را به صورت روایی و یا تک فریم خلق کنند. آثاری که راهنمای مخاطبین باشد در کشف پاسخ.