شعر از هم‌آوایی کلمه و خیال و عاطفه در بستری از وزن، آفریده می‌شود. شعر دریچه‌ای به قلب و جهان‌بینی هنرمند شاعر است. شاعر، مخاطب خود را به جهانِ یگانه‌ای که می‌بیند و می‌شناسد میهمان می‌کند. و مخاطب تا زمانی که گوش و چشمش را به شاعر سپرده گویا در جهان قلب او نفس می‌کشد. مانند زمانی که دنیا را از پشت شیشه‌های عینک نظاره می‌کنیم در همراهی با شعر جهان را از منظر شاعر می‌بینیم. پس می‌توان گفت آنچه که شاعر می‌سراید اگر با قلب مخاطب نزدیک باشد به راحتی به آن نفوذ می‌کند و بر دل می‌نشیند.

داستان‌نویس آفرینندۀ جهانی است نو که ورای کلماتی که کنار هم می‌چیند و بر بلندایی از اندیشۀ او شکل می‌گیرد. جهان در هر داستان، یک بار دیگر و این بار برآمده از درون نویسنده شکل می‌گیرد و چیده می‌شود. نویسنده نظم و جهان‌بینی ذهن خود را یا آنچه که دوست می‌دارد را به داستان تزریق می‌کند و دنیایی نو را پایه گذاری می‌کند. این جهان نو هر چه با جهان آرزوی خواننده شبیه‌تر باشد او را بیشتر به خود جذب می‌کند. و اگر نویسنده از آرمانی بنویسد که آرمان و آرزوی مشترکی بین تمامی انسان‌هاست دامنۀ مخاطبین خود را به وسعت قلب‌های مشتاق و بیدار گسترده است.
در بخش ادبیات داستانی جشنوارۀ انسانِ تمام ما به دنبال برآوردن این آرزو هستیم.

آموزش در جهان امروز فرسنگ‌ها با آنچه که در گذشته بوده است فاصله گرفته. امروزه علاوه بر شیوه‌های نوین آموزشی، فرم‌ها و ابزارهای گوناگونی نیز به یاری ذهن انسان آمده است و این تنوع گاهی به حدی زیاد و چنان ناآشناست که حتی ممکن است در مواجه با محتوایی آموزشی به قصد سازندۀ آن پی نبریم. در این بخش از جشنواره می‌خواهیم این ابزار سودمند و بسیار قدرتمند را در مسیر شناخت خود و فطرت خود به کار ببریم. به گونه‌ای که مخاطب اثر آفریده شده پس از طی مسیر چیده شده، ناخودآگاه در مسیر کشف خود و جهان، آنگونه که هست برآید و پس از گذراندن مراحلی به درکی جدید از خود رسیده و نقش انسانِ تمام را در این رسیدن به تعالی به درستی ادراک کند.