مخاطب من در نوشتن کیست و من درونمایه مورد نظرم را برای چه کسی می‌نویسم؟ پاسخ این سوال به ظاهر ساده انتخاب‌ها و چهارچوبهای مختلفی را سر راه نویسنده می‌گذارد. انتخاب‌هایی که هرکدام منجر به تولید داستانی متفاوت خواهد شد.

برای مثال اگر بخواهیم پیرامون مفهوم آشنای عشق داستانی بنویسیم تنها با در نظر گرفتن  مخاطبی که در ذهن داریم، قادر به بسط و گسترش مفهوم نخواهیم بود. درک و برداشت کودکان از عشق به علاقه و محبت به مادر، پدر،  اسباب‌بازی‌ها، دوستان و اعضای خانواده خلاصه می‌شود. و حتی تجربه‌هایی مانند عشق به حیوان خانگی هم بسته به شرایط زندگی کودکان برای گروهی غیرقابل درک باقی می‌ماند. در حالی که همان مفهموم عشق در رویاروی با مخاطب بزرگسال گستره و مفاهیمی متنوع و بسیار عمیق را در برمی‌گیرد.

کودکان به دلیل ویژگی های خاص ذهنی قادر به درک مفاهیم سخت و پنهان نیستند. و داستان‌های کودکان چه از نظر زبانی، چه از نظر فنی و چه از نظر درونمایه باید صریح و روان و ساده نگاشته شوند. اما این به معنای نوشتن داستانی سراسر شعار و نصیحت نیست؛ بلکه نویسنده باید هوشمندی و ظرافت را با عناصر داستان ترکیب کند تا بتواند داستانی ساده، روان، شیرین و در عین حال همراه با درونمایه‌ای عمیق برای کودکان بنویسد.

داستان‌های کودکان هم مانند داستان‌هایی که برای بزرگسالان نوشته می‌شوند باید از تعلیق، شخصیت‌های قابل باور و منطق صحیح برخوردار باشند. کودکان مخاطبانی کم صبرتر از بزرگسالان هستند. در نتیجه اگر داستانی مهم‌ترین مفاهیم انسانی را در خود داشته باشد اما از نظر کودکان هیجان‌انگیز و ماجراجویانه یا طنز نباشد آن را کنار خواهند گذاشت.

در بخش داستان کودک در جشنواره امسال ما تعداد کلمات را تا 700 کلمه مشخص کرده‌ایم. این محدوده علاوه بر اینکه برای خوانندگان این ردۀ سنی مطلوب محسوب می‌شود، کمک می‌کند که نویسندگان از زیاده‌گویی و آوردن توصیفات طولانی و نالازم دور بمانند.

هدف ما در این بخش نوشتن داستان‌هایی است که در نهایت به این سوال پاسخ می‌دهند، یا کودک را در مسیر کشف این پاسخ قرار می‌دهند که چرا به انسانِ‌تمام در زندگی نیاز داریم؟