مشخصۀ اصلی شعر کلاسیک برخورداری از وزن و قافیه است. در گذشته تفاوت بین قالب‌های مختلف شعر کلاسیک علاوه بر محل قرارگیری قوافی به مفهوم و محتوای اشعار هم مرتبط بود. اما در اشعار شعرای امروزه این تفاوت در مفهوم و به کارگیری هر قالب در بیان مفهومی خاص، تقریبا رنگ باخته است.

حافظۀ جمعی تمامی ما با شعر پیوند خورده است و شعر بخش عظیمی از ادبیات عرفانی و مفاهیم عرفانی وابسته به آن را به خود تخصیص داده است. پس شاید بی‌راه نباشد که بگوییم مناسب‌ترین بستر برای نوشتن از انسانِ‌تمام شعر است.

هرچند که انسانِ‌تمام در مقولۀ عرفان نمی‌گنجد و فلسفه و دلیل برای زنده بودن آدمی است اما، باز هم گفتن از او به دلیل مقام بلندی که در وصف نمی‌گنجد کارِ کارستان شعر است. شعر که در ذات خود زیبا است و می‌تواند مسیر سخت شباهت برای رسیدن به انسانِ‌تمام را در جامۀ کلمات، پیش روی انسان سرگشته و تنهای امروز ترسیم کند. عناصر زیبایی شناسانۀ سخن و زبان پویای شعر قدرت به هم ریختن دل‌ها و جاری کردن اشک‌ها را در خود دارند. اشک که سدّی میان دل و دیده است و آنچه را در دل می‌گذرد، بر صورت جاری و هویدا می‌کند. شاید بتوان مقام باریدن اشک را نخستین قدم در حرکت به سوی تمام شدن دانست. مقامی که بارها در مواجۀ با یک شعر زیبای از دل برآمده دیده‌ایم و به تجربه دریافته‌ایم.

این همان مقامی است که ما در انتظار تحقق آن در اشعار این دوره‌ایم. مقامی که اندیشۀ انسان را ناگهان در برابر پاسخ چرایی و لزوم حضور انسانِ تمام در زندگی بیاشوبد و او را با این نگاه تازه همسو کند. و نقش انسان کامل در تکامل انسانی بشر را بنمایاند. کارستانی که از شعر برمی‌آید، به آسانی.